مدیرکل آموزش و پرورش شهر تهران گفت: در این ۹ ماه، با برنامه‌ریزی‌های دقیق آموزش و پرورش و جهاد صورت گرفته، در عرصه تعلیم و تربیت پنجاه سال جلو رفتیم.

چند روز پیش بود که عبدالرضا فولادوند مدیرکل آموزش و پرورش شهر تهران این را بیان کرد که در این ۹ ماه، با برنامه‌ریزی‌های دقیق آموزش و پرورش و جهاد صورت گرفته، در عرصه تعلیم و تربیت پنجاه سال جلو رفتیم.

و علت این گفته‌های خود را اینگونه بیان کرد که  در شرایط کرونا، تولید محتوای خوبی در حوزه پرورشی داشتیم که جای خداقوت دارد؛ همچنین شبکه شاد بستری فراهم کرد تا مدیران کشور بتوانند در کوتاه ترین زمان با دورترین نقطه کشور صحبت کنند. در واقع کرونا برای آموزش و پرورش تبدیل به یک فرصت شد.

شاید خالی از لطف نباشد که از ایشان بپرسیم شبکه‌ی شادی که اینگونه از آن تعریف می‌کنید چگونه توانسته است با قطعی دائمی که دارد ارتباط مدیران کشور را با دورترین نقاط کشور برقرار کند؟

البته ما با این پیش فرض را می‌گذاریم که دانش‌آموز روستا‌یی در نقاط دور کشور، تبلت یا تلفن هوشمند با پهنای باند مناسب اینترنت دارد. شاید منظور ایشان مدارس خصوصی است که هر کدام خودشان در یک پلتفرم خریداری شده در حال آموزش هستند در صورتی که در اکثر مدارس دولتی معلم‌ها آموزش را دارند با واتس‌آپ جلو می‌برند…

آیا این پیشرفتی که آقای مدیر کل می‌گوید تنها شامل ابزار و فرم می‌شود یا با پیشرفت و بروزرسانی در محتواهای آموزشی هم همراه بوده. آیا سرفصل‌ها و مطالب آموزشی هم ۵۰ سال جلو رفته؟!

و آیا این تعریف از رشد در حقیقت و ماهیتِ مسئله‌ی تربیت موثر است و به اندازه‌ی آموزش حضوری بازده دارد؟